Winterwitte billen van Crème Brûlée

Naakt loopt ze de houten trap op. Hij volgt haar. Haar winterwitte billen wiebelen en schudden schoksgewijs.

En nee, hij wilde deze lente helemaal niet verliefd worden. Hij had wel andere dingen te doen. Het paste ook niet in z’n planning. Zo wilde hij nog vóór de paasdagen, de perfecte crème brûlée leren maken. Of het toch in ieder geval leren schrijven. En hij wilde ook opnieuw behangen. Niet voor zichzelf, want dat oude papier paste perfect bij de dood van Jezus Christus.

Maar toen kwam hij haar tegen. Ze stond gewoon op de bus te wachten, met een Red Bull in haar handen. Haar leeg blikje Red Bull staat al vier uur op zijn nachtkastje. Ze liggen op bed boeken te lezen en kijken naar series op haar telefoon. Ze is te warm voor zijn donsdeken. Ze vraagt waar de douche is. Hij zegt boven. Naakt loopt ze de houten trap op. Hij volgt haar. Haar winterwitte billen wiebelen en schudden schoksgewijs. Hij is in de wolken met z’n oude eiken trap. Huizen zonder verdiepingen geven billen immers nooit waar ze recht op hebben. 

“Moet je nog ergens naartoe?” vraagt hij, terwijl hij de schoonste vuile badhanddoek uit zijn wasmand haalt en aan haar geeft. “Ongetwijfeld, maar daar wil ik vandaag liever niet aan denken.” “Je mag blijven hoor.” Hij ligt op zijn buik en zij gaat op zijn rug zitten. 

Lentebeelden op Canvas

“In A Space Odyssey vind ik het altijd een mooi moment als het ene ruimteschip zich aan het andere ruimteschip vastkoppelt. Zo voelt het nu ook. Alsof we aan elkaar vastgekoppeld zitten. We zweven samen door de eindeloze leegte. We verwonden ons aan de Maan en bloeden op Mars,” zegt ze. “Je kunt hier blijven zo lang als je wilt.” “Dan blijf ik tot morgen. Morgen moet ik echt terug naar huis. Niet dat ik niet wil blijven hoor, maar ik ben getrouwd met Benjamin. Als ik morgen thuiskom, zit hij vast naar de lentebeelden te kijken. Lentebeelden op Canvas. Dat is zijn favoriete programma. En daar leef ik mee. Benjamin is een lieve man. Laatst had ik zijn nieuwe t-shirt te heet gewassen en toen zei hij sorry tegen mij. Maar ik moet morgen echt naar huis. Benjamin heeft slaapapneu. Ik moet hem drie keer per nacht omrollen. Dat is mijn leven.” 

Scampi’s diabolique.

“Morgen is prima. Echt waar. Wat wil je vanavond eten?” “Ik heb al heel lang geen scampi’s meer gegeten. Daar heb ik zin in.” Ze knuffelt hem. De vrouw drukt haar borsten zo hard tegen hem aan dat hij haar hart kan voelen kloppen. Die avond eten ze samen scampi’s bij Georges de Griek. Scampi’s diabolique. De volgende ochtend douchen ze voor de laatste keer samen. Met zeep wassen ze de pikante sauzen van elkaar af. “Sorry dat ik niet langer kan blijven.” “Ik kan het wel begrijpen. Je moet Benjamin omrollen.”

En toch hij wilde deze lente niet verliefd worden. Hij had wel andere dingen te doen. Zoals die perfecte crème brûlée leren maken. Of het woord leren schrijven. En dan ook nog eens behangen. Maar toen kwam hij haar tegen. Een bijna perfect aangebrand gerechtje. Het was zo’n dag of tien voor Pasen.