Zoals je misschien weet heb ik op 25 september de schrik van mijn leven meegemaakt. Ik had mijn auto geparkeerd aan de Naamse Vest en dat na een avond lesgeven in Hasselt. Om 22u45 lag ik op dat fameus zebrapad aan café De Bron op de grond, gevallen om een aankomende auto, die me niet gezien had, te ontwijken.
Gevolg: gebroken schouder, gebroken heup, afgevoerd naar het Sint-Trudo-ziekenhuis… Op basis van een oproep van de lokale politie kwam een ambulance me oppikken. De politiemensen hadden op basis van de symptomen die ze konden waarnemen dus de hulpdiensten en ook mijn vrouwtje verwittigd. Ik had dat in feite nog nooit meegemaakt. Je komt op de brancard echt wel in een andere wereld terecht. Mensen die bezorgd zijn, de voor hen gepaste vragen stellen om te weten wat ze het beste kunnen doen. Mijn ambulancier was een vaste medewerker van de spoeddienst van Sint-Trudo, die me geruststelde, me begeleidde en dit tot ik, na de foto’s en intake in het midden van de nacht een vast bed kreeg op de afdeling orthopedie. Een echt fantastische kerel, ik denk dat hij Stefan heet, hét bewijs dat verzorgend personeel uit een ander soort vlees zijn gesneden.
Veel stress door de val, ik bibberde van kop tot teen, was wel nog bewust wat er gebeurde, doch niet wat het vervolg van het verhaal zou worden.
Voorzichtige wasbeurt en Warme aandacht
Eens op die kamer werd ik regelmatig gecontroleerd door de nachtverpleger, een uiterst gedreven, plichtsbewuste man, vriendelijk, troostend, kortom een soort van ‘engelbewaarder’ om de pijn te helpen verzachten. Anton is zijn naam, een mens die een standbeeld mag krijgen aan de ingang van het ziekenhuis. Hij was regelmatig op ronde met een vrouwelijke collega, die hun taken dus samen uiterst professioneel opnamen. Je moet het maar doen om van de een naar de andere kamer te lopen, mensen te helpen, te troosten, te verzorgen…
Tegen 7u00 ging het licht in de kamer aan en waren er totaal andere types van mensen aan het werken: anders in zoverre dat je aan hun geluiden, hun stemmen en hun gedrag kon opmaken dat het opnieuw dag was geworden. Zij zorgden voor de nodige controle, een voorzichtige wasbeurt en de warme aandacht.
Verbrijzelende heup
Gezien mijn verwondingen kreeg ik die morgen geen eten omdat men veronderstelde dat er moest geopereerd worden. Ze kregen dus gelijk want namiddag ging ik reeds onder het mes en werd er een prothese gezet in de plaats van mijn verbrijzelde heup. Heel verdoofd ’s avonds terug op de kamer, suf kijkend in de bezorgde ogen van mijn vrouwtje die de nacht voordien ook geen oog had dichtgedaan. Wat geslapen en dan de volgende morgen het ziekenhuis eten, een andere wereld, gericht op de grootst gedeelde noemer om mensen ‘gezond’ eten te geven.
Drie kilo
Ik ben nog gebleven tot de zondag nadien en was 3 kilo aan gewicht kwijt, wat ik toch wel teveel had. Dus daar was het ook wel goed voor. Ze mogen zeggen wat ze willen van ons lokaal ziekenhuis maar ik zeg u dat we echt blij mogen zijn. Om te kunnen genieten als het nodig is van de service van deze toegewijde mensen, verplegers, dokters, kinesisten,… kortom een team dat in feite allemaal een standbeeld moest krijgen aan de ingang van de parking (aan de ingang van het ziekenhuis ligt namelijk een ei)
Comments