Tiba en ik wandelen graag door onze Vurige Stede, een plek mét karakter maar ook met scheve stoepen, borduren die los liggen, kortom nog wat werk aan de winkel.
Om te bekomen van de koude en de schrik om te vallen over die losliggende stenen, is dan een bezoekje in De Bron een welgekomen afwisseling. Je komt daar binnen in een ruimte waar de toog toch wel een derde uitmaakt. Die is afgewerkt met koperen buizen, nog geplaatst met de hulp van M. van de brandweer, de zaak toen nog onder leiding van Henri. Een toffe mens, nooit gek genoeg voor een grap, een plagerijtje, wat extra aandacht… Gezien hij het niet laten kan, zie je Henri nog regelmatig rondlopen in De Bron, waar zijn hulp wel geapprecieerd wordt door de uitbaters Sabrina en Ken.
Grüne en Ziever
In feite is het een echt dorpscafé waar de klanten elkaar dikwijls kennen en waar wat ‘grüne en ziever' schering en inslag is. Die toog met de koperen buizen is daarom een essentieel gegeven. De cafébaas wat plagen, … een dorpscafé in de stad met ook de karikaturen van echte dorpsfiguren. Alle lagen van de bevolking komt hier langs, sommigen om minder eenzaam te zijn, anderen om hun verzuchtingen te uiten, nog anderen om hun te lijden en pijn een woord en een luisterend oor te geven. Denken we maar aan R., hij was beroepsmilitair bij de eenheid waar ik mijn dienstplicht indertijd ook heb ‘geklopt’. Een tripel van Westmalle is zijn groot genot en dat, als hij de kans krijgt, bij het vertrekken, afgesloten met een knuffel voor Sabrina. Minimum de helft van de stamgasten hebben zeker ook een boontje voor haar of misschien zelfs meer… Ze is een echt lieve madame, weet goed wat ze doet, kent haar grenzen en het horeca-vak op en top en bedient de klant heel voorbeeldig.
Professor E
Als gasten zijn er natuurlijk ook van die ervaren licht belegen stadgenoten, zoals E. & R. beiden zelfstandig geweest, zich zorgen makend over de evolutie van onze maatschappij, maar tegelijkertijd genietend van die goed getapte tulpjes of boerkes Maes of Cristal. Onze professor E. zit er ook dikwijls bij, hij sukkelt wat om er te geraken maar eens daar geniet hij met volle teugen van het bonte gezelschap.
Wijn met een ijsblokje
Onze schitterende postbode J. zien we daar ook regelmatig, soms met of zonder zijn mooie vriendin, dikwijls vergezeld van zijn ouders en hun vrienden F & V. Zij maken er op terras samen een gezellige boel van en genieten van een lekkere pint of een glas wijn (wel met een ijsblokje -☹). Tof om ze bezig te zien, vaak ook met filosofische uitspraken waar sommige politiekers nog een puntje kunnen aan zuigen. Het aantal gedronken pintjes bepaalt de hoogte van de stemgeluiden en de reacties op de nieuwsfeiten en de strapatsen van onze lokale politici. De meningen worden geuit, voor sommigen wat ‘gekleurd’, voor anderen de harde waarheid.
Verkeerschaos
De aanblik van de verkeerschaos van het kruispunt van de Naamse Vest is ook dikwijls een punt dat terecht commentaar verdient. Chauffeurs die zich niet houden aan verkeersregels, jonge gasten met 2 op 1 step, laverend door het verkeer, tot schrik van de Bronklanten die vanuit hun stoel op het terras getuigen zijn van al die ‘bijna-dood-ervaringen’.
De beste wensen…
Het leven van onze lokale maatschappij wordt in feite prachtig weergegeven in dit dorpscafé en dat op minder dan 400m van de grote markt. Dit zal in andere steden ook wel bestaan maar deze zaak heeft toch een bijna unieke mix waar uitspraken van echte Truienaren en aangespoelden je tegen de haren kunnen strijken, maar waar ook harde waarheden wereldkundig worden gemaakt.
Voor alle lezers en sympathisanten van ons aller Trudocs wens ik ieder van hen een schitterend 2025, een jaar geleid door een nieuw schepencollege dat goede voornemens heeft doch een streng maar rechtvaardig oordeel mag verwachten van de bevolking en natuurlijk ook van onze redactie.
Comments