De wereld volgens Tony De Voeger: "Mensen die fluisteren spreken nooit de waarheid.

Mensen die fluisteren spreken nooit de waarheid.Dat weet je toch. Kijk naar Poetin en Trump, die fluisteren ook.

Ze kijkt door haar keukenraam, naar hoe hij ligt te slapen. Hij ligt met z’n kop op een kussen, halvelings tegen één van de poten van de barbecue aan. Nu hij in de veranda ligt, mist ze hem pas echt. De barbecue hebben ze veel te weinig gebruikt. Daarom is hij al een tijdje gedegradeerd tot vast meubilair in het glazen aanbouwsel.

En dat is haar schuld. Ze is zo iemand die het heerlijk vindt om aan barbecueën te denken, maar het doen is een ander verhaal. Het is haar de arbeid te veel. Teveel geprul en tralala. Net als die eerste ongerieflijke seks in haar moeders Toyota Starlet. Of de invulling van de jaarlijkse vervelende belastingaangifte. Of een tijdrovende enquete.

Ze haalde aanmaakblokjes en houtskool, vlees, légumes, sauzen, wat Frans brood, en toen ze het rode deksel van de barbecue wegnam, zag ze dat ze na de vorige barbecue, het vleesrooster had vergeten schoon te maken. En de vorige barbecue was ergens in 2019. Zes jaar later. Het rooster lijkt op het gebit van een landloper die zopas twee kilo koffiebonen heeft opgegeten. 

Hij wordt wakker, het deken lijkt gekrompen, de temperatuur heeft zich vandaag vergist van maand. Vandaag was het zelfs warm zonder deken. Hij steekt z’n kop uit de verandadeur en strekt zich helemaal uit. De binkenstad ruikt naar boerenbakker en Vangrootloon.

Hij heeft mooi gedroomd. Over een andere vrouw. Een aardige vrouw. Een vrouw die haar best blijft doen. Een vrouw die niets vergeet. Een vrouw zonder depressie. Een vrouw die blijft jagen op dat wat ze al heeft gevangen. Een vrouw die met haar prooi speelt, zoals een kat uren aan een stuk met een dode muis speelt. Ze kijkt nog steeds naar hem. De laatste weken kon ze niet naar hem kijken, maar vandaag is alles helemaal anders. 

De depressie deed dingen met haar. Die afwezigheid van hoop. Een herstel vraagt om nieuwe inzichten. Dat voelde ze heel erg. Dat ze als een nieuw mens uit deze crisis wilde komen. Een beter mens. Zo had haar psycholoog, het tijdens de laatste sessies nog op haar hart gedrukt. Permutatie. Anders. Helemaal anders. Herboren. Aan het einde van deze donkere tunnel wilde ze niet alleen alle updates gedownload hebben, maar ook geïnstalleerd. ‘Er staan belangrijke updates klaar. Wilt u opnieuw opstarten of moeten we u helpen herinneren?’ Aarzelend had ze met een trillende vinger op de herinneringsknop gedrukt.

“Wil je misschien koffie?” vraagt ze. Hij draait zich om en klemt zijn ochtenderectie met de elastiekband van zijn onderbroek tegen zijn buik aan, en knikt ja. “Ik wil je niet kwijt,” zegt ze. “Waarom probeerde je me dan weer te verstoppen?” “Omdat ik je gisteren kwijt wilde.” “Misschien wil ik jou vandaag wel kwijt.” “En terecht,” zegt ze. “Je was de laatste tijd verschrikkelijk gemeen.” “Iets of iemand fluisterde in m’n hoofd over eeuwigdurende donkere dagen.”

“Mensen die fluisteren spreken nooit de waarheid. Dat weet je toch. Kijk naar Poetin en Trump, die fluisteren ook. Eerlijke mensen hoeven niet te fluisteren.” “Ik wil je niet kwijt.” “Dan moet je me maar heel snel weer vinden, schat. Waar heb je me voor het laatst gezien? Ik help je niet meer, je moet me zelf gaan zoeken.” “Je lag te slapen in onze veranda. Met je kopkussen tegen de barbecue aan.”

“Heb je naar me gekeken toen ik sliep?” “Ja. Ik kon niet anders. Ik wil je echt niet kwijt,” zegt ze. “Mij ben je niet kwijt. Al valt er sneeuw in april. Die sneeuw blijft niet liggen. Ik wel. Ik lig, voor altijd aan je voeten.”